One. ''Nie mieści mi się to w głowie''

 Jak zwykle lekcja historii dłużyła się w nieskończoność. Gdy dzwonek zadzwonił od razu na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Była to ostatnie lekcja w tej szkole. Świadectwa rozdali nam wcześniej, żebyśmy zanieśli je na wybraną uczelnię, więc dzisiaj był ostatni dzień. Mimo, że to szkoła, lubiłam tu przychodzić.

 Jestem już absolwentką. Nie mogłam w to uwierzyć. A zdaję mi się, że jeszcze wczoraj kończyłam podstawówkę.

 Szłam z moją przyjaciółką, Robyn. Skierowałyśmy się ku szafkom, żeby zabrać ostatnie rzeczy.

Val: Nie mogę uwierzyć, że skończyłyśmy szkołę średnią. Nareszcie. -odetchnęła z ulgą.

Ja: Ale wiesz,że teraz czeka nas pięcioletnia nauka na studiach?

Rob: Zdaję sobie z tego sprawę, ale to już nie to samo! Studenckie życie, mała!

Uśmiechnęłam się i wyjęłam moją torbę z szafki. Gdy odwróciłam się stał przed nami nasz przyjaciel, Adam. Chłopak uśmiechnął się na nasz widok.

Adam: Val już planujesz imprezy?

Rob: A żebyś wiedział!

Robyn i Adam często się przekomarzali, jednak tak naprawdę bardzo się lubili. 

Adam: Idziesz, Sky?

Ja: Zaraz do was dojdę.

 Wzruszyli ramionami i kontynuowali swoje dyskusje. 

Przeszłam przez całą szkołę. Z każdym kątem łączyły się wspomnienia, i te wesołe, jak i te smutne. 

 Popędziłam ku wyjściu. Przed szkołą stali już tylko Val i Adam. Podeszłam do nich i ostatni raz spojrzałam na budynek szkoły. Uśmiechnęłam się sama do siebie.

Skierowaliśmy się na przystanek autobusowy. Pożegnaliśmy się z Val. Wsiedliśmy z Adamem do autobusu (był on moim sąsiadem, więc często wracaliśmy razem). 

Adam: Jeszcze nie mieści mi się w głowie to, że teraz nie będziemy już wszyscy razem w jednej klasie.

Ja: Też w to nie mogę jeszcze uwierzyć... Ale wiesz nadal będziemy przecież przyjaciółmi. Będziecie czasem przyjeżdżać z Robyn do Oxfordu?

Adam: Jasne, że będziemy.

Chłopak uroczo się uśmiechnął. Resztę drogi jechaliśmy w ciszy.

Nie wiem dlaczego zawsze gadaliśmy jak najęci. Adam od jakiegoś czasu dziwnie się zachowywał. Jakoś inaczej.

 Wysiedliśmy z autobusu i gdy chciałam się z nim pożegnać, chłopak mnie zatrzymał. Popatrzyłam na niego zdziwiona.

Adam: Hej Sky... Muszę ci coś powiedzieć...

Nie zdążył dokończyć, gdyż z mojego domu dobiegł krzyk babci.

Ja: Przepraszam muszę iść... To było coś ważnego? Powiesz mi później,ok?

Adam: Jasne, nie to nic ważnego...

Uśmiechnęłam się do zmieszanego chłopaka i pobiegłam do domu.

Okazało się, że w domu jest mysz i babcia się przestraszyła.

Było to dość śmieszne. Stała na krześle z miotłą w rękach.

Podeszłam do rzekomej myszy i okazało się że to zabawka, którą przyniósła nie wiadomo skąd nasza kicia, Martha. 

 Z babcią mieszkam od 13 roku życia. Od wypadku rodziców. Z babcią nie było najlepiej. Była już w podeszłym wieku i dość mocno chorowała. Na mnie więc spadły wszelkie obowiązki domowe, takie jak zakupy, gotowanie obiadów itp. W sumie nie przeszkadzało mi to. Po śmierci rodziców babcia bez wahanie przygarnęła mnie do siebie. Poza tym to ona nauczyła mnie prawie wszystkiego o gotowaniu. Pomagając jej choć trochę mogła odwdzięczyć się za to co dla mnie zrobiła. Niestety niedługo będę musiała wyjechać na studia do innego miasta. Załatwiłam jednak babci profesjonalną opiekę, a poza tym obiecałam że będę ją często odwiedzać. Naprawdę ją kochałam. Rozumiała, że jest młoda i że chcę się rozwijać, więc nie miała mi tego za złe.

 Stwierdziłam jednak, że jeszcze 3 miesiące do rozpoczęcia następnego etapu nauki, więc powinnam to wykorzystać.

 Chciałam odpocząć. Jednak nie dano mi na to szansy, gdyż napisała do mnie Rob:

Idziemy na imprezę szykuj się. Będę po ciebie o 18.00 Robyn xx

Nie byłam przekonana co do tego planu, jednak nie zdążyłam odpisać, bo już dostałam kolejną wiadomość, również od Robyn:

I nie przyjmuję odmowy. Żyjmy póki jesteśmy młode.

Uśmiechnęłam się i popatrzyłam na zegarek. Była 16.42. Popędziłam na górę, aby się przygotować. Nałożyłam na siebie kremową sukienkę i szpilki. Rzadko kiedy je ubierałam, ale jak już szaleć, to szaleć. Zeszłam na dół, gdy usłyszałam dzwonek. W drzwiach stała Rob i Adam. Gdy im otworzyłam usłyszałam z ich ust równe ''WOW''.

Uśmiechnęłam się i pożegnałam się z babcią.

Wsiedliśmy do taksówki i pojechaliśmy do klubu.

~w klubie~

 W ogóle nie mogłam się rozluźnić. Val natomiast była już nieźle wstawiona. Tańczyła z jakimś niezłym ciachem.

 Nie wiedziałam co ja tu w ogóle robię. Nienawidziłam takich miejsc. Dosiadało się do mnie kilku facetów, ale byli tak zlani, że nawet nie rozumieli, że nie chcę z nimi gadać. Westchnęłam i 

odeszłam od barku. Gdy już chciałam wychodzić, zaczepił mnie jakiś koleś. Nie zwracałam na niego uwagi. Jednak nie dawał mi spokoju. Odwróciłam się i spojrzałam w jego twarz. Widać było, że  jest nieźle nawalony. 

Chłopak: Co nie chcesz się trochę zabawić? Jestem sławny i bogaty! 

Nie zwracałam uwagi na zaczepki. 

- Przecież takie jak ty zawsze na takie coś lecą!

Co to niby miało znaczyć ''takie jak ty''?!Bez zastanowienia dałam chłopakowi w twarz. Od razu zamilkł i spojrzał na mnie zdziwiony. Nie parzyłam na niego tylko odwróciłam się i skierowałam się do taksówki, która właśnie zajechała pod klub.